جوانان افغانستان و آینده نا مشخص

هفته خونین کابل را فراموش نمی توانیم

انفجار های پیهم اخیر کابل زخم ناسور شهروندان کابل است،  ما شهروندان کابل انفجار های خونبار و بی کفایتی مسئولین حکومتی را به هیچ عنوان نمی توانیم به باد فراموشی بسپاریم.

کابل در هفته اخیر بستر خون های شماری زیادی از شهروندانش بوده، خونی که حکومت و برادرانش ریخته است.

ما از کی بنالیم؟ از طالبان که بیشتر از دو دهه می شود خون می ریزند، و یا از حکومتی که بیشتر از دودهه برادرانش را پرورش داده، و در سفره ی همین حکومت میزبانی کرده است.

ما چگونه فراموش کنیم که این حکومت با عدالت خواهان  دهمزنگ چی کرد، فاجعه قول اردوی 209 شاهین را چگونه بررسی کرد، بررسی های شاخانه سردار داوود خان را به کجا رساند ، حمله چهارشنبه خونین را چه بی شرمانه محکوم کرد، صدای عدالت خواهی روز جمعه را چه مستبدانه در گلو خفه ساخت و در نهایت از انفجار مراسم خاکسپاری چی انتظاری می توان داشت، همه ی شان یک کمیسون حقیقت یاب دارد کمسیسون که تا امروز نتیجه ی در پی نداشته و نخواهد داشت.

وقایع مذکور بخش درشتی از وقایع اخیر کشور هست، دیگر نمی دانم حکومت انتظار چی را می کشد، افغانستان در سه ماه اخیر بیش از 1000 کشته  و بیش از 2000 زخمی دارد،پس از این هنوزهم رهبران حکومت چنان بی شرمانه صحبت می کنند که گویا هیچ اتفاقی نیفتاده باشد وقتی مردم ما می خواهند که رهبران استعفا دهند می گویند استعفا راه حل نیست.

یا شاید حقیقت این باشد که رهبران حکومت چی درد این ملت را می توانند حس کنند، وقتی راحت در کاخ های شان نشسته اند و سفره ی شان گرم است، وقتی آل و عیال شان در خارج از کشور به سر می برد و یا وقتیکه با کشته شدن صدها تن با یک محکوم کردن و همدردی کردن مسئولیت شان تمام می شود.

ما امروز در یک وضعیت سردرگمی به سر می بریم و نمی دانیم بالای کی اعتماد کنیم، بالای حکومتی دهه قبل که دردش امروز است و یا بالای رهبرانی که گرگ در لباس گوسفند هستند.

من به عنوان یک جوان پیام برای تمام اقوام افغانستان دارم: اقوام افغانستان اگر همت نکنند و مهر سکوت بر لب زنند، بدانند که روزی نوبت خود شان هم رسیدنیست و لکه تاریخی نه تنها که بر جبین حکومت استبدادی و بی کفایت می ماند؛ بلکه ملت بی همت و گوسفندی نیز ننگ بزرگ بر یک عده عدالت خواهانیست که برای گذار از این وضعیت جان های شیرین شان را از دست داده اند.

راه حل بحران افغانستان از این بن بست، این است که اجازه ندهید از احساسات پاک و خلوص نیت تان استفاده سوء صورت گیرد، به عنوان یک مسلمان آنچه شرایط ایجاب می کند را باید ترجیح داد، نه خوستیان از اشرف غنی حمایت کند و نه پروانیان از عبدالله. راه حل بحران افغانستان تعصب نیست، سنجیده ترین گزینه در چنین وضیعت یک قیام ملی است و در نهایت یک حکومت فرا قومی در غیر آن صورت مرگ و بدبختی است و این ملت بیچاره.